Iedereen die mij heeft gekend, zonder uitzondering, gelooft dat ik dood ben. Mijn eigen overtuiging dat ik besta, staat lijnrecht tegenover de unanimiteit van de anderen. Wat ik ook doe, ik kan er niet voor zorgen dat in de gedachten van alle mensen het beeld van Robinsons lijk blijft bestaan. Dit is voldoende - niet om mij daadwerkelijk te doden - maar wel om mij naar de rand van het leven te verdrijven, naar een plek die zweeft tussen hemel en onderwereld, kortom, in de limbus... Dichter bij de dood dan enig ander mens, ben ik tegelijkertijd dichter bij de bron van de seksualiteit. Grand Prix du roman de l'Académie française 1967.