Me gusta cuando callas porque estás como ausente. Distante y dolorosa como si hubieras muerto. Pablo Neruda, wiens echte naam Neftalí Ricardo Reyes was, werd geboren in Parral, Linares (Chili), in 1904. Tussen 1920 en 1927 woonde hij in Santiago, waar hij zijn eerste gedichten schreef: La canción de la fiesta (1921), Crepusculario (1923) en Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924). Deze titels laten de vroege stadia van zijn ontwikkeling zien, van zijn postrubenianische invloeden tot het bereiken van een meer persoonlijke en vrije poëtische expressie. In 1927 begon hij aan zijn reizende leven en bekleedde verschillende consulaire functies in China, Ceylon en Birma. Residencia en la tierra (1933) onthulde hem als een dichter met intense originaliteit, indirect verbonden met de surrealistische stroming. Tussen 1934 en 1938 was hij Chileens consul in Spanje en kwam hij in contact met Spaanse schrijvers van de Generatie van 27. In 1941 vestigde hij zich in Mexico, om vervolgens terug te keren naar zijn vaderland waar hij in 1945 tot senator werd benoemd. In 1971 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur. Ik houd ervan als je stil bent omdat je lijkt alsof je afwezig bent. Afstandelijk en pijnlijk alsof je gestorven was. Dan zijn één woord of een glimlach genoeg. En ik ben blij, blij dat het niet waar is.