De beroemdste komedie van Natalia Ginzburg is al geruime tijd een klassieker. Met haar taalrijkdom en theatrale energie heeft het stuk een aanstekelijke kracht die telkens weer tot uiting komt bij iedere nieuwe opvoering, zelfs na vijfenveertig jaar. De dialogen zijn niet alleen levendig maar ook bijzonder door de kleine afstandjes en breuklijnen tussen de zinnen. Zoals Ferdinando Taviani in het voorwoord van deze nieuwe editie schrijft: «Het toneeldialoog van Natalia Ginzburg neemt de vorm aan van een gesprek, maar is juist het tegenovergestelde. Het beweegt zich tussen wat verschilt, niet tussen wat gedeeld wordt in een gesprek. Het springt langs hoogteverschillen en microscopische strategische bewegingen van aandacht, als water dat niet stil kan staan, dat daalt, fluistert, en daardoor leeft.» Het genot ligt in het anders zijn, in ieder spreken met zijn eigen ritme, wat vreugde brengt als contrast tegen de verveling van gelijkheid. Dit was zo in de jaren zestig en is nu nog steeds relevant.