Als ik echt moest kiezen, zou ik voor Tasmanië gaan. Het eiland heeft overvloedige zoetwatervoorraden, valt onder een democratisch bestuur en het herbergt geen natuurlijke vijanden van de mens. Het is groot genoeg maar toch gemakkelijk te verdedigen, omdat het een eiland is. Want dat verdedigen zal nodig zijn, geloof me.
"Tasmania" is een roman over de toekomst: de toekomst die we vrezen en willen, de toekomst die we misschien niet zullen meemaken, maar wel kunnen veranderen en opbouwen. In deze tijd overheerst de angst en verrassing om de controle te verliezen, en Paolo Giordano weet die gevoelens als geen ander over te brengen met zijn warme vertelstem. We herkennen onszelf allemaal in deze gevoelige, levendige, eigentijdse roman. Ieder zoekt zijn eigen Tasmanië: een plek waar je je eenvoudigweg kunt redden.
Er zijn momenten waarop alles verandert. Er gebeurt iets, er klikt iets, en de rivier waarin we altijd hebben gestaan stroomt opeens een andere kant op. Dat noemen we crisis. De hoofdpersoon van deze roman is een oplettende en levendige jonge man, die dacht dat de wetenschap alle antwoorden zou bieden, maar nu oog in oog staat met een muur van vragen. Samen met hem zijn er personages zoals Lorenza die geduldig kan wachten, Novelli die de vormen van de wolken bestudeert, Karol die God vond waar hij hem niet zocht, Curzia die onrustig is, en Giulio die niet weet hoe hij met zijn zoon moet praten. De crisis in deze roman gaat niet alleen over een stel, misschien is het de crisis van een generatie of zelfs van de wereld die we kennen – en onze planeet.
De magie van "Tasmania" ligt in het natuurlijke spel tussen wat er buiten en binnen ons gebeurt. Zelfs het spookbeeld van de atoombom, dat de hoofdpersoon bestudeert en reconstrueert, verandert in een soort bezwering: de apocalyps bevindt zich in ons verzet en in de grillige bewegingen van ons hart. Door de erfenis van grote wetenschappelijke schrijvers uit de twintigste eeuw voort te zetten, verkent Paolo Giordano de meest fascinerende gebieden van de Europese roman van nu, en zo creëert hij vanuit lichtheid een eigen wereld waarin hij speelt met de onthulling en verhulling van zichzelf, in het reine komt met zijn demonen en zijn angsten overwint.