"Pygmalion", gepresenteerd aan het publiek in 1914, wekte zowel vreugde als ophef. Dit ironisch geestige werk, afgeleid van het klassieke verhaal van de beeldhouwer Pygmalion die verliefd wordt op zijn perfecte vrouwelijke standbeeld, valt op door zijn scherpe kritiek op het Britse klassensysteem en weerspiegelt ook de feministische opvattingen van George Bernard Shaw. In deze interpretatie is de foneticus Henry Higgins de Pygmalion-figuur, ervan overtuigd dat hij Eliza Doolittle, een cockney bloemenverkoopster, kan transformeren tot een hertogin die zich thuis voelt in de hogere kringen. Het enige dat hij daarbij over het hoofd ziet, is dat zijn 'creatie' beschikt over een eigen wil en verstand.