Een vader neemt het initiatief om een boek te schrijven voor zijn twee gehandicapte zonen. Hij deelt hierin niet alleen zijn zorgen en spijt, maar ook de vreugde die hij met hen beleeft. Dit werk is meer literair dan feitelijk, een soort verbrokkelde liefdesverklaring, geschreven in een heldere en krachtige stijl. De korte hoofdstukken geven het boek het ritme van ingehouden ademhalingen. In slechts 150 pagina's houdt de schrijver de herinnering aan Mathieu en Thomas levendig en nodigt hij de lezer uit om te lachen om ongemak te vermijden.