"Ze leek op een jonge sprookjesprinses, met blauwgeslagen lippen en witte oogleden. Haar haar mengde zich met het roestige gras dat door de ochtendkou was gekleurd en haar kleine handen omklemden niets dan leegte. Het was zo koud die dag dat de snorren van iedereen met sneeuw werden bedekt terwijl ze ademden als stieren. Men stampte met de voeten om het bloed terug in de tenen te krijgen. In de lucht trokken onhandige ganzen cirkels, alsof ze hun weg kwijt waren. De zon verschool zich achter zijn sluier van mist die maar langzaam oploste. Er was niets te horen. Zelfs de kanonnen leken verstijfd door de kou." Misschien is het nu eindelijk vrede... gokte Grosspeil. "Vrede, mijn voet!" antwoordde zijn collega, terwijl hij de vochtige jas over het lichaam van het meisje trok."