Gisterenmorgen heeft papa me wakker gemaakt. Hij was al helemaal aangekleed en niet geschoren. Hij lachte, gaf me een kus en vertelde dat ik afgelopen nacht een klein broertje had gekregen. Daarna zei hij dat ik me snel moest aankleden, en we gingen naar een ziekenhuis. Daar zagen we mama; ze lag in bed, maar zag er net zo blij uit als papa. Naast haar bed lag mijn kleine broer. "Nou," zei ik tegen Joachim, "je lijkt niet erg blij!" "En waarom zou ik dat zijn?" antwoordde Joachim. "Hij is eerst en vooral lelijk, heel klein, rood en huilt voortdurend, en iedereen vindt dat grappig. Als ik thuis een beetje huil, moet ik meteen stil zijn en zegt papa dat ik een idioot ben en zijn oren pijn doe."