Op 9 januari 1993 heeft Jean-Claude Romand zijn vrouw, kinderen en ouders vermoord en vervolgens gepoogd zelfmoord te plegen, wat mislukte. Uit het onderzoek bleek dat hij geen arts was, zoals hij beweerde. Sterker nog, hij bleek niets anders te zijn. Hij loog al achttien jaar, zonder enige realiteit achter deze leugens. Toen hij bijna ontmaskerd werd, besloot hij de mensen te verwijderen wiens oordeel hij niet kon verdragen. Hij werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.
Ik heb contact met hem gelegd en zijn proces bijgewoond. Ik probeerde zijn leven van eenzaamheid, bedrog en leegte nauwkeurig dag voor dag te reconstrueren. Het was een poging om voor te stellen wat er in zijn hoofd omging tijdens eindeloze uren zonder enige projecten of getuigen, terwijl hij zogenaamd aan het werk was, maar in werkelijkheid zijn tijd doorbracht op snelwegparkeerplaatsen of in de bossen van de Jura. Uiteindelijk wilde ik begrijpen wat me zo raakte in deze extreme menselijke ervaring, iets wat vermoedelijk een ieder van ons op een bepaalde manier beroert.