Een verschrikkelijke pest woedt in Napels sinds de dag dat de geallieerde legers in oktober 1943 als bevrijders binnenkwamen. Het is een pest die niet het lichaam, maar de ziel corrumpeert; vrouwen worden gedwongen zich te verkopen en mannen offeren hun zelfrespect op. De stad verandert in een hel van vernedering en biedt afgrijselijke beelden van obscene horror. De onuitspreekbare waarheid is dat de pest ligt in de hulpvaardige en vriendschappelijke hand van de bevrijders. Hun onvermogen om de mysterieuze donkere krachten die in Napels regeren te herkennen, en hun overtuiging dat een overwonnen volk een volk van schuldigen moet zijn, versterkt deze tragiek. Er rest dan niets anders dan de strijd voor overleving: niet voor de ziel, zoals vroeger, of voor eer, vrijheid of gerechtigheid, maar enkel voor de smerige huid. Milan Kundera beschreef in ‘De Huid’ van Malaparte: "Met zijn woorden doet hij zichzelf en anderen pijn; degene die spreekt is een mens die lijdt. Geen geëngageerd schrijver, maar een dichter."