« Ze lag daar, roerloos op haar bed, met de welbekende, te bekende zin: Ik hou van je. Drie magere en bleke woorden, zo bleek. De zeven letters vielen nauwelijks op tegen de helderheid van de lakens. Het leek alsof de kleine zin ons toelachte. Het leek alsof ze tot ons sprak: - Ik ben een beetje moe. Het schijnt dat ik te hard heb gewerkt. Ik moet even uitrusten. - Kom, kom, Ik hou van je, antwoordde meneer Henri tegen haar, ik ken je. Al zolang je bestaat. Je bent sterk. Een paar dagen rust en je bent weer op de been. Meneer Henri was net zo ontroerd als ik. Iedereen zegt en herhaalt 'Ik hou van je'. We moeten voorzichtig zijn met de woorden. Ze niet te pas en te onpas herhalen. Of ze willekeurig gebruiken, voor elkaar, terwijl we leugens vertellen. Anders verslijten de woorden. En soms is het te laat om ze te redden. »