Op de brug liep ik langs een gestalte die voorovergebogen over de balustrade stond en naar de rivier leek te kijken. Dichterbij gekomen, herkende ik een tengere jonge vrouw, gekleed in het zwart. Tussen haar donkere haren en de kraag van haar mantel was slechts een frisse, natte nek zichtbaar, wat me niet onverschillig liet. Na even te aarzelen, vervolgde ik mijn weg... Ik had nog geen vijftig meter afgelegd toen ik het geluid hoorde—ondanks de afstand was het overweldigend in de stille nacht—van een lichaam dat in het water viel. Ik bleef abrupt stilstaan, zonder om te kijken. Bijna onmiddellijk daarop hoorde ik een kreet, meerdere malen herhaald, die ook met de stroom van de rivier meeging en toen plotseling verstomde.