Johann Wolfgang Goethes toneelstuk "Götz von Berlichingen mit der eisernen Faust", dat in 1773 eerst anoniem werd gepubliceerd en in 1774 werd opgevoerd, werd voorafgegaan door de oorspronkelijke versie "Urgötz" uit 1771 (gepubliceerd in 1832). De belangrijkste bron voor Goethe was de autobiografie van de rijksridder Götz (ook wel Gottfried) von Berlichingen (1480-1562), die in 1731 verscheen. Als een historisch drama weerspiegelt "Götz" de fragmentatie van het Duitse Rijk aan het begin van de moderne tijd en koppelt het de persoonlijke en publieke lotgevallen van de protagonist. De impact van Goethes toneelstuk was grotendeels te danken aan de gebruikelijke opheffing binnen de Sturm und Drang-beweging van de klassieke eenheden van plaats, tijd en handeling. In "Götz von Berlichingen" worden de locaties van de meer dan vijftig afzonderlijke scènes voortdurend gewisseld. Opvallend is ook de karakterisering van vertegenwoordigers van verschillende lagen en instituties, die elk door een verschillend taalgebruik worden gekenmerkt.