Na de wereldwijde financiële crisis is de economische wetenschap uitgegroeid tot een geliefd mikpunt van kritiek. Economen worden alom bekritiseerd en hun invloed wordt door het algemene publiek geringschat. Desalniettemin is de vraag naar hun diensten nog nooit zo groot geweest. Om deze paradox te begrijpen, moeten we zowel de sterke als zwakke punten van de economie doorgronden. Dani Rodrik stelt dat de veelheid aan theoretische kaders - wat economen 'modellen' noemen - die naast elkaar bestaan, de grote kracht van de economie vormt. Economen worden getraind om verschillende, mogelijk tegenstrijdige modellen van de wereld in hun hoofd te houden. Dit stelt hen in staat, wanneer ze hun werk goed doen, om de wereld te begrijpen, nuttige suggesties te doen voor verbetering en hun kennisvoorraad in de loop van de tijd te vergroten. Kortom, dit maakt economie een 'wetenschap', weliswaar anders dan natuurwetenschappen zoals fysica, maar toch een wetenschap. Echter, syncretisme is geen comfortabele gemoedstoestand, en economen laten het vaak varen voor ongepaste zelfverzekerdheid en arrogantie, vooral wanneer ze zich met beleidskwesties bezighouden. Economen zijn gevoelig voor trends en gedragen zich te vaak alsof hun discipline draait om het vinden van een model dat altijd en overal werkt, in plaats van een reeks modellen. Hun opleiding schiet tekort als het gaat om navigeren tussen diverse modellen en vaststellen welk model waar van toepassing is. Ideologie en politieke voorkeuren nemen vaak de plaats in van analyse bij de keuze tussen modellen. Deze tekst biedt zowel een verdediging als een kritiek van de economische wetenschap. De manier waarop economen sociale verschijnselen benaderen, biedt belangrijke voordelen. Maar de flexibele, contextuele aard van economie is ook haar zwakke plek in de handen van onbeholpen beoefenaars.