Deze roman verkent het levendige en onschuldige Madrid van de jaren tachtig, de tijd van de «movida» en de excessen, maar ook van betoveringen en het verlies van onschuld. María José Sánchez werkt als kunsttaxateur bij een veilinghuis in Madrid. Op een dag ontvangt ze een telefoontje van een oude vriend en voormalige geliefde, Jaime González, die haar vertelt dat hun gezamenlijke vriend, Marcos Molina Schulz, zelfmoord heeft gepleegd. Dit nieuws brengt niet alleen herinneringen terug aan haar studentenjaren aan de Kunstacademie, waarin ze droomde van een carrière als schilderes, maar herbeleeft ook de intense liefdesgeschiedenis die ze met z'n drieën deelden toen ze nog maar twintig was. Met het bittere gevoel van wat verloren is, reconstrueert María José de details van die onmogelijke en overdreven liefdesdriehoek, de uitbundige vreugde waarmee ze seksuele ontdekkingen deden, de nieuwe openhartige intimiteit, en de uitgesproken en exclusieve toewijding aan schilderkunst. Ze beleefden momenten van intense en oprechte gelukzaligheid, die uiteindelijk werden overschaduwd door jaloezie tussen de geliefden en de oneerlijke strijd om het talent van de drie aspirant-kunstenaars.