Het Anglo-Saksische gedicht Beowulf, dat aan het eind van het eerste millennium is samengesteld, wordt beschouwd als een van de grote Noordelijke epen en een klassieker van de Europese literatuur. In zijn nieuwe vertaling heeft Seamus Heaney een werk voortgebracht dat zowel trouw is aan de oorspronkelijke tekst, regel voor regel, als een uitdrukking is van iets fundamenteels in zijn eigen creatieve gave in taal en muziek. Het gedicht gaat over het tegenkomen van het monsterlijke, het verslaan ervan, en vervolgens verder leven, fysiek en psychisch blootgesteld, in die uitgeputte nasleep. Het is niet moeilijk om parallellen te trekken tussen dit verhaal en de geschiedenis van de twintigste eeuw, en ook kan Heaney's Beowulf gedeeltelijk worden gelezen in het licht van zijn Noord-Ierse opvoeding. Maar het overstijgt ook dergelijke overpeinzingen, omdat het ons psychologische en spirituele waarheden vertelt die permanent en bevrijdend zijn.