"Au revoir, les enfants is gebaseerd op de meest aangrijpende herinnering uit mijn jeugd. In 1944 was ik elf jaar oud en verbleef ik op een katholiek internaat in de buurt van Fontainebleau. Een van mijn klasgenoten die aan het begin van het jaar arriveerde, hield me bezig. Hij was anders, geheimzinnig. Ik begon hem te leren kennen en van hem te houden toen, op een ochtend, onze kleine wereld instortte. Deze ochtend in 1944 zou misschien wel mijn roeping als cineast hebben bepaald. Het had het onderwerp van mijn eerste film moeten zijn, maar ik wachtte. De tijd verstreek, de herinnering werd intenser, meer aanwezig. Na tien jaar in de Verenigde Staten voelde ik dat het moment gekomen was en schreef ik het scenario voor Au revoir, les enfants. Mijn verbeelding gebruikte de herinnering als springplank, en ik herschiep het verleden, verder dan de historische reconstructie, op zoek naar een waarheid die zowel schrijnend als tijdloos is."